Ana içeriğe atla

Detachment




Edward norton'un bir nazi sempatizanı karakteri canlandırdığı american history x filmiyle ile büyük bir çıkış yapan tony kaye uzun zamandır sesi çıkmayan yönetmenler arasındaydı. yeni filmi "detachment" ile yönetmen başarı seviyesinin olduk
ça düşük olduğu sorunlu bir okulda yedek öğretmenliğe başlayan henry'nin (adrien brody) hikayesine odaklanıyor. film, öğretmenlik mesleği üzerine yapılan çeşitli tespitlerle açılıyor. henry'nin okula adım atmasıyla birlikte sorunlu bir okulda olabilecek problemlerle karşılaşmasıyla devam ediyor. ve henry kısa bir süre içerisinde sevilen bir konuma geliyor. bunu; eğitim sisteminin bilinen; derse zorunluluk, sıkıcı kalın kitaplar ve o kitapların içerisinde sanki hayatın dışında gibi duran ve hiçbir zaman işimize yaramayacakmış gibi gözüken bilgiler yığınını sıkıcılıklarını tersyüz ederek başarıyor. zaten öğretmenlik mesleğinin aşılması zor en büyük paradoksudur "didaktik" olmamayı başarabilmek. söyleyince bile saçma gelir insanın kulağına hem "eğitim ve öğretim" sunmalısınız hem de "didaktik" olmamalısınız. henry'nin başarısı da zaten buradan geliyor. yani "didaktik" olmamaktan, tam anlamıyla öğrencileriyle bir öğrenme ortaklığı gerçekleştiriyor ve bu da onu kısa bir süre içerisinde sevinen bir noktaya taşıyor. mesela filmin finaline doğru okul koridorlarında yaşadığı hissiyatı edgar allan poe'nun bir öyküsüyle anlatmaya çalışıyor öğrencilerine ve o sıkıcı bulunan metin biranda öğrencilerin de duygularına tercüman oluyor.

Film henry'nin öğrencilerine öğrenme ve keşfetme odaklı eğitiminin yanı sıra; başarı (test) odaklı eğitim sistemi ve öğretmenlerin gerçekten bi'şeyler öğretme odaklı eğitim anlayışlarının da bir çatışmasını sunuyor.

Uzun süredir görmediğiniz bir dostunuzun yolda ansızın karşınıza çıkması gibi tony kaye yıllar sonra karşımıza çıkıyor ve kolunun altında american history x kadar iyi bir film taşıyor. umarım o dost arayı artık bu kadar uzun tutmaz ...

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

East Hastings

Şehrin üzerine kara bir bulut çökmüştü. Herkesin, bencilce yetişmesi gereken bir yerler vardı. Ve yüzlerinde de aynı soğuk, silik ifade… Yeni bir günün başlangıcının sevinci ve umutları, geçen günün batımıyla birlikte yok olmuştu sanki. Otobüs durakları umutsuzca bekleyişlerin yeri olurken, otobüsler bu umutsuz bekleyişlerin, umutsuz cevapları olmuştu. Reklâm panolarında anlamsızca sırıtan insan siluetleri insanları daha da mutsuz ediyordu. Megafonlardan yükselen sesler, önceden programlanmış bir günün özetini geçiyordu. İmkânların ortasında bir imkânsızlık yaşanıyordu. Burada güneş yalnızca batıyordu…

Blade Runner - 2049

Blade Runner 2049 orjinal filmin cyberpunk atmosferini post apokaliptik bir setle geliştirerek insanoğlunun yine tanrı, kimlik ve hafıza gibi sorularının peşinden koşturmuş. Denis Villeneuve temalarıyla ten uyumu yakalayan Blade Runner 2049 aynı zamanda monoton bulduğum Villeneuve'ün sinema diline ise dinamizm kazandırmış.

Ghost in the Shell

Son yıllarda sinema salonlarında siber punk hayranlarını heyecanlandıran bir hayalet dolanıyor. Blade Runner ve Ghost in The Shell gibi filmlerin yeniden çekiliyor olması büyük büyük bir heyecan dalgası yaratırken bir taraftanda sevenleri tarafından endişeli bir bekleyiş başlatmıştı. Konu bir bilim kurgu başyapıtı olunca bu endişelerin haklılık payını görmezden gelmek saçma olur. Keza Mamoru Oshii 1995 tarihli orjinal ismiyle Kôkaku Kidôtai ile ortaya bir başyapıt koymasını n yanı sıra peşi sıra sinema tarihini derinden sarsacak; The Matrix, Dark City gibi başyapıtlarında doğuşuna vesile olmuştu. Böylesi neredeyse kusursuz bir üründen yine kusursuz bir şey ortaya çıkarmak oldukça ağır bir yük. Bu ağır yükün altına ise Rupert Sanders girmiş. (Denis Villeneuve'un de Blade Runner için işi çok zor.) Orjinal animenin en önemli özelliği siber dünya, kimlik, ve cyborg'ların varoluşlarını anlamlandırma çabası üzerine oldukça yoğun ve takip edilmesi güç diyaloglardan oluşmas