Ana içeriğe atla

Bizim Büyük Çaresizliğimiz


Bizim buyuk caresizligimiz, Tatil Kitabi'nin ardindan Seyfi Teoman'in ikinci ve yeni filmi. Tatil kitabinda bir buyume hikayesine odaklanan yonetmen yeni filmiyle buyumek istememe hikayesine odaklanmis. Lise yillarindan beridir arkadas olan ve artik ayni evi paylasan orta yasli Ender ve Cetin'in hayatlarina trafik kazasinda anne-babasini kaybeden arkadaslari Fikret'in kardesi Nihal girer. Fikret'in Almanya'ya gitmesi gerektigi icinde Nihal'le ilgilenme gorevi Ender ve Cetin'e kalir. Ikilinin boyle bir sorumlulukla birlikte ebeveyn sorunlarina adim atmak zorunda kalmalari, Nihal'i yetiskin bir birey olarak topluma sunarken, ikili icin yuzlesmek ve tekrar duvara toslamak zorunda kaldiklari bir duruma donusuyor. Olaylar Nihal icin bir buyume hikayesine donusurken, Ender ve Cetin icinse buyumeme hikayesine donusuyor. Filmin ismi ise Ender ve Cetin'in bu ironik (buyutme-buyumeme) durumuna isaret ediyor. Yonetmenin soguk Ankara gorselleri, Tatil Kitabin'da da yaptigi gibi ses kurgusundaki dahice oyunlar, filmi cok daha iyi bir film yapiyor.

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

East Hastings

Şehrin üzerine kara bir bulut çökmüştü. Herkesin, bencilce yetişmesi gereken bir yerler vardı. Ve yüzlerinde de aynı soğuk, silik ifade… Yeni bir günün başlangıcının sevinci ve umutları, geçen günün batımıyla birlikte yok olmuştu sanki. Otobüs durakları umutsuzca bekleyişlerin yeri olurken, otobüsler bu umutsuz bekleyişlerin, umutsuz cevapları olmuştu. Reklâm panolarında anlamsızca sırıtan insan siluetleri insanları daha da mutsuz ediyordu. Megafonlardan yükselen sesler, önceden programlanmış bir günün özetini geçiyordu. İmkânların ortasında bir imkânsızlık yaşanıyordu. Burada güneş yalnızca batıyordu…

Blade Runner - 2049

Blade Runner 2049 orjinal filmin cyberpunk atmosferini post apokaliptik bir setle geliştirerek insanoğlunun yine tanrı, kimlik ve hafıza gibi sorularının peşinden koşturmuş. Denis Villeneuve temalarıyla ten uyumu yakalayan Blade Runner 2049 aynı zamanda monoton bulduğum Villeneuve'ün sinema diline ise dinamizm kazandırmış.

Ghost in the Shell

Son yıllarda sinema salonlarında siber punk hayranlarını heyecanlandıran bir hayalet dolanıyor. Blade Runner ve Ghost in The Shell gibi filmlerin yeniden çekiliyor olması büyük büyük bir heyecan dalgası yaratırken bir taraftanda sevenleri tarafından endişeli bir bekleyiş başlatmıştı. Konu bir bilim kurgu başyapıtı olunca bu endişelerin haklılık payını görmezden gelmek saçma olur. Keza Mamoru Oshii 1995 tarihli orjinal ismiyle Kôkaku Kidôtai ile ortaya bir başyapıt koymasını n yanı sıra peşi sıra sinema tarihini derinden sarsacak; The Matrix, Dark City gibi başyapıtlarında doğuşuna vesile olmuştu. Böylesi neredeyse kusursuz bir üründen yine kusursuz bir şey ortaya çıkarmak oldukça ağır bir yük. Bu ağır yükün altına ise Rupert Sanders girmiş. (Denis Villeneuve'un de Blade Runner için işi çok zor.) Orjinal animenin en önemli özelliği siber dünya, kimlik, ve cyborg'ların varoluşlarını anlamlandırma çabası üzerine oldukça yoğun ve takip edilmesi güç diyaloglardan oluşmas