Martyrs Son zamanlarda dalga dalga büyüyen Fransız Korku Sineması'nın son halkasını oluşturuyor.Sürpriz finaline doğru giderken, seyircisinin merakını temposunu hiç düşürmeden ilerleyerek elinde tutan film, sona doğru yaptığı açılımla çok fazla tatmin etmesede eğreti bir şekilde bitmiyor. Yönetmen Pascal Laugier yaptığı psikolojik,felsefik açılımlarla ve oyuncuların yönetimiyle adını bir kenarlara not etmemize neden oluyor...
Şehrin üzerine kara bir bulut çökmüştü. Herkesin, bencilce yetişmesi gereken bir yerler vardı. Ve yüzlerinde de aynı soğuk, silik ifade… Yeni bir günün başlangıcının sevinci ve umutları, geçen günün batımıyla birlikte yok olmuştu sanki. Otobüs durakları umutsuzca bekleyişlerin yeri olurken, otobüsler bu umutsuz bekleyişlerin, umutsuz cevapları olmuştu. Reklâm panolarında anlamsızca sırıtan insan siluetleri insanları daha da mutsuz ediyordu. Megafonlardan yükselen sesler, önceden programlanmış bir günün özetini geçiyordu. İmkânların ortasında bir imkânsızlık yaşanıyordu. Burada güneş yalnızca batıyordu…
Yorumlar